Hoe meer gasten hoe leuker

Best lange tijd vond ik het leuk om twee keer achter elkaar vanuit Parkwijk met verschillende gasten ongeveer een uur lang te fietsen. Dat waren al gauw twee dezelfde personen. Overleg waar we naar toe zouden gaan leidde meestal niet tot een duidelijke route, wel hoorde ik vaak: “Niet te ver graag”.  Ik merkte dat mijn gasten, meestal 85 + en niet meer zo mobiel, hiervan best genoten.

Andere gast, ander gesprek, andere route

Tot er één een keertje ziek werd en Jacqueline, de “welzijnswerker” van Parkwijk, mij voorstelde  een andere gast  mee te nemen. Ik dacht: andere gast, ander gesprek, andere route. Zo heb ik de afgelopen jaren al heel wat verschillende gasten op de fiets gehad, ook soms mensen van ver buiten Hillegom. Je realiseert je dat de bezetting van een centrum als Parkwijk snel wijzigt!

Hoedje

Ik herinner me nog niet zo lang geleden een mevrouw, die een leuk hoedje op deed bij het fietsen. Zij was dat gewend: als je de deur uitging deed je dat niet zonder hoedje. En het was nog best een charmant gezicht. Toch ging er op ’t eind iets goed mis. Er stond inmiddels een flinke wind en toen we langs de Ringvaart reden, ging plots dat hoedje er vandoor. Daar had ik niet op gerekend en mevrouw in lichte paniek. Ik stopte, fiets op de rem en snel achter dat hoedje aan. Maar voor ik ’t wist lag dat ding in de Ringvaart. Wat nu? Ik zocht een tak, lang genoeg om ‘t hoedje te pakken te krijgen. Maar, het hoedje dreef al snel meters weg naar het midden van de vaart. Mevrouw lachte maar wat, maar echt leuk vond zij ’t niet. Tot ik een kano aan zag komen met twee roeiers. Ik riep en wees op ’t mooie hoedje. En ja hoor, zij voeren er met de boot naar toe en visten het uit het water. Ik vroeg mevrouw ‘t voortaan  vaster op ’t hoofd te zetten; ik heb dat hoedje nooit meer gezien.

Schuilen

Afgelopen voorjaar was erg nat. Vaak moest een geplande tocht vanwege de regen worden afgezegd. Eén keer ben ik op zo’n natte dag een fietstocht met een nieuwe gast toch maar gestart, omdat het weer redelijk leek en volgens Buienradar ook goed zou blijven. Maar de voorspelling bleek fout: toen we in de buurt van De Zilk reden begon het (vrij hard) te regenen. En schuilen binnen die bebouwing van De Zilk was nergens mogelijk. Tot we wat meer buiten het dorp kwamen en ik ineens een open garage zag. Waren inmiddels kletsnat, maar reden zonder aarzeling die garage binnen. Wat gaat dit worden, dacht ik, terwijl we compleet doorweekt even konden bijkomen. Ik belde aan, maar niemand deed open. We hebben het einde van de bui kunnen afwachten, maar zijn toen maar snel naar Parkwijk terug gereden. Het heeft wel even geduurd voor ik de nieuwe gast weer kon bewegen om mee te gaan fietsen.

Fietsen met wisselende gasten ben ik (zelf ook 80+) steeds leuker gaan vinden, vooral vanwege de steeds andere verhalen en achtergronden van de gasten. 

Arie van der Hee